บทที่ 1 ตอนที่ 1

ความมืดสลัวของท่าเรือในยามค่ำคืนช่างเป็นอุปสรรคยิ่งนักสำหรับการลี้ภัยจากกลุ่มมิจฉาชีพที่จ้องจะทำร้าย สายลมทะเลที่โบกสะบัดพัดเข้าใส่กายสาวไม่ได้ช่วยบรรเทาความรุ่มร้อนที่เกิดจากความหวาดกลัวต่อภัยร้ายได้เลย เม็ดเหงื่อแห่งความหวั่นเกรงผุดพรายขึ้นเต็มหน้าผาก ฝ่ามือเย็นเฉียบพอๆ กับอุณหภูมิภายในหัวใจ

‘จะทำยังไงดี...?’

เสียงนี้ดังก้องอยู่ภายในใจ เท้าบอบบางเปลือยเปล่าจ้วงกระทบลงกับพื้นทรายนุ่มละเอียดสุดแรงเกิด พยายามที่จะหลบหนีจากภัยที่กำลังคุกคามให้จงได้ หล่อนต้องหนีไปจากที่นี่ ต้องไปจากนรกที่กำลังจะมาเยือนให้ได้ แต่การหลบหนีออกจากบ้านก็ทำให้หล่อนต้องมาประสบเคราะห์กรรมที่แสนเลวร้ายเช่นนี้

เคราะห์กรรมที่หล่อนจะต้องหนีให้ได้...

หญิงสาววิ่งเลี้ยวหลบเข้าไปในซอกของเรือใหญ่ที่จอดอยู่ในบริเวณท่าเรือ ซ่อนตัวด้านในสุดที่คิดว่ามิดชิดที่สุด ขณะที่สายตากลมโตงามตราตรึงดุจมฤคมาสยามนี้มีหยาดน้ำใสๆ เอ่อคลอ หัวใจเต้นระรัว ภาวนาให้คนโฉดชั่วมองไม่เห็นที่เร้นกายของหล่อน

“เฮ้ย... นังนั่นมันหายไปไหนแล้ววะ”

“คงไปไหนไม่ได้ไกลหรอกลูกพี่ แถวนี้มีแต่ทะเลแล้วก็เรือทั้งนั้น”

เสียงสนทนาของกลุ่มคนชั่วที่วิ่งไล่ล่าหล่อนดังอยู่ไม่ห่าง หญิงสาวบอกตัวเองให้อยู่นิ่งๆ อย่าเคลื่อนไหวเด็ดขาด รอให้พวกมันไปก่อน แล้วเรื่องร้ายๆ ก็จะผ่านพ้นไป

“งั้นพวกเอ็งตามข้าไปทางนู้น ยังไงวันนี้ก็ต้องจับมันให้ได้ สวยๆ แบบนี้ขายต่อในเรือฝรั่งได้ราคางามแน่ๆ”

“ครับลูกพี่”

เสียงฝีเท้าของพวกคนโฉดที่เป็นพวกมาเฟียค้าผู้หญิงที่ท่าเรือแห่งนี้ค่อยๆ จางหายไปจากประสาทการรับรู้ หล่อนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ความหวังเริ่มเพิ่มพูนขึ้น หล่อนชะโงกหน้ามองตามร่องรูของไม้ผุๆ ไปยังด้านนอกที่มืดสลัว

ภาพที่เห็นไม่ชัดเจนเลย แต่ก็พอจะเดาได้ว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์อยู่แถวนี้อีกแล้ว หล่อนปลอดภัยแล้ว

รอยยิ้มแรกของหญิงสาวผู้มีใบหน้าสวยสดงดงามราวกับนางสวรรค์ ผิวกายของหล่อนนวลขาวผ่องอมชมพูตัดกับสีของเส้นผมสีนิลที่ยามนี้ถูกรวบเอาไว้กลางกระหม่อม กลีบปากอิ่มพริ้มเพราราวกับปีกนกมาร้อยเรียง ปลายจมูกโด่งเชิดรั้นบอกให้รู้ว่าเจ้าของมีนิสัยหยิ่งทระนงมากแค่ไหน

ลีลาวดี สุวรรณกุล คือชื่อของหล่อน ชื่อที่พ่อกับแม่บังเกิดเกล้าตั้งให้ และหากตอนนี้ท่านทั้งสองยังอยู่ข้างกาย หล่อนก็คงไม่ต้องมาเป็นคนเร่ร่อนตกระกำลำบากเช่นนี้ หยาดน้ำตาแทรกแซงรอยยิ้มโล่งใจอย่างรวดเร็ว เมื่ออดีตที่แสนเจ็บช้ำถาโถมเข้ามาในชีวิต

บิดามารดารถคว่ำเสียชีวิตทั้งคู่ ทั้งแต่หล่อนอายุได้แค่สิบห้าปี อาแท้ๆ ของหล่อนที่ชื่อกฤษณา รับอุปการะหล่อนเอาไว้ และแน่นอนว่าจะต้องดูแลทรัพย์สมบัติที่ควรจะเป็นของหล่อนเมื่ออายุครบยี่สิบปีบริบูรณ์ด้วย

ชีวิตวัยเด็กที่ขาดทั้งพ่อและแม่ในเวลาเดียวกันผ่านพ้นไปด้วยความโศกเศร้า นานนับปีกว่าหล่อนจะทำใจยอมรับได้ว่าพ่อกับแม่ได้จากไปแล้วจริงๆ

หยาดน้ำตาร่วงหล่นลงอาบแก้ม ลีลาวดีรีบป้ายทิ้ง คิดถึงบิดามารดาใจจะขาด แม้ตอนนี้จะผ่านมาถึงหกปีแล้วก็ตาม แต่พวกท่านก็ยังคงอยู่ในความทรงจำของหล่อนไม่เคยจาง ความทรงจำเดียวที่หล่อเลี้ยงให้หล่อนผ่านความใจร้ายใจดำของอาแท้ๆ มาได้จนถึงวันนี้

ใช่... กฤษณาเป็นอาแท้ๆ ของหล่อน เป็นน้องสาวของบิดาของหล่อนเอง แต่กฤษณากลับไม่เคยเอ็นดูหล่อนจากหัวใจจริงๆ เลย เพราะเมื่อได้เป็นผู้จัดการมรดกแล้ว กฤษณาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง จากที่เคยพูดจาดีๆ กับหล่อน ทุกคำจะเรียกหล่อนว่าหนูเล็ก ก็เปลี่ยนเป็นอีเด็กนรก แถมยังให้ท้ายผัวของตนเองให้มาลวนลามหล่อนอีก บ่อยครั้งที่หล่อนเกือบจะเสียท่า บ่อยครั้งที่หล่อนนำเรื่องนี้ไปบอกกฤษณา แต่ผลตอบรับทุกครั้งที่ได้กลับมาคือการตบตีและดุด่าอย่างเหี้ยมโหด หล่อนทนสะกดกลั้นต่อความร้ายกาจของกฤษณามาหกปีเต็ม รอจนอายุครบยี่สิบปีบริบูรณ์ แต่แล้วทุกอย่างที่ฝันเอาไว้ก็พังพินาศเมื่อกฤษณามาแผนสูง มอมเหล้าหล่อนจะให้สามีของตัวเองจัดการกับหล่อน แต่ก็ถือว่าบุญรักษาเพราะหล่อนสามารถหนีออกมาได้อย่างหวุดหวิด แต่กระนั้นก็พลาดพลั้งใช้มีดเล็กที่พกติดตัวอยู่ตลอดเวลาแทงที่หน้าอกของผู้ชายคนนั้น หล่อนพยายามอธิบาย แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครฟังหล่อน หล่อนกลายเป็นเด็กเลว เด็กเนรคุณ และแน่นอนว่าหล่อนกำลังถูกตำรวจตามล่าตัวในฐานะฆ่าผู้อื่นโดยเจตนา

หล่อนหนีมาได้... หนีออกมาตัวเปล่าไม่มีแม้แต่บัตรประจำตัวประชาชน กลายมาเป็นคนเร่ร่อนที่ท่าเรือนี้ จนถูกพวกกลุ่มมาเฟียจ้องจะลากไปขายให้กับพวกฝรั่งที่ล่องเรือผ่านมา ทำไมนะ ชะตาชีวิตของหล่อนถึงได้เลวร้ายแบบนี้ ทำไม... หล่อนถึงไม่ตายตามพ่อกับแม่ไปเลย

“พ่อจ๋า... แม่จ๋า... หนูเล็กกลัวเหลือเกิน...”

หญิงสาวยกมือขึ้นปิดหน้าร้องไห้ ร้องด้วยความปวดร้าวเจ็บลึก กายสาวสั่นเทา ความทรมานโอบล้อมรอบกาย หล่อนฝังจิตวิญญาณทั้งหมดเอาไว้กับความเจ็บช้ำ ทำให้ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนที่เดินมาหยุดข้างหลัง และกว่าจะรู้ว่าตัวเองหนีไม่รอดแล้วก็ตอนที่มีของแข็งบางอย่างจี้มาที่ศีรษะ

“ลุกขึ้น อย่าตุกติก ไม่อย่างนั้นหัวกระจุยแน่”

ลีลาวดีช็อกหน้าตาซีดเผือด หล่อนค่อยๆ ทำตามคำสั่งของพวกมันอย่างไม่มีทางเลือก

“ดีมาก หันหน้ามา”

หล่อนทำตาม พวกมันยิ้มชั่วร้าย มองหล่อนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าด้วยสายตาหยาบโลน กักขฬะ

“แม่งสวยชิบเลยโว๊ย”

“ใช่ๆ พี่ เราจัดกันก่อนไหม เดี๋ยวค่อยส่งต่อมันไปขายในเรือของฝรั่ง”